حضرت آيةالله مرعشي نجفي قدس سره فرمود: يكي از علماي نجف اشرف كه مدّتي به قم آمده بود، براي من نقل كرد: براي رفع مشكلي كه داشتم، به مسجد مقدّس جمكران رفتم. درد دلم را در عالم معنا به حضرت ولي عصر - عجّل الله تعالي فرجه الشّريف - عرض كردم و از او خواستم كه وساطت كرده، از درگاه خدا شفاعت كند تا مشكل من حل شود. براي اين منظور، به طور مكرّر به مسجد جمكران رفتم؛ ولي نتيجه اي نگرفتم تا اينكه روزي در آن مسجد در هنگام نماز، دلم شكست و خطاب به امام زمان عليه السلام عرض كردم:
مولاجان! آيا جايز است كه در محضر شما باشم و به ديگري متوسّل شوم؟ شما امام من هستيد! آيا زشت نيست با وجود امام، حتي به علمدار كربلا قمربني هاشم عليه السلام متوسّل شوم و او را نزد خدا شفيع قرار دهم؟
از شدّت ناراحتي بين خواب و بيداري بودم؛ ناگهان با چهره نوراني قطب عالم امكان حضرت حجّت - عجّل الله تعالي فرجه الشّريف - رو به رو شدم. بي درنگ سلام كردم. حضرت جواب سلامم را داد و فرمود:
«نه تنها زشت نيست و ناراحت نمي شوم كه به علمدار كربلا متوسّل شوي؛ بلكه شما را راهنمايي نيز مي كنم كه هنگام توسّل به علمدار كربلا چه بگويي؟! هنگامي كه براي رواي حاجت به آن حضرت متوسّل شدي، بگو: يا اباالغوث ادركني؛ اي پدر پناه دهندگان! به فريادم برس و به من پناه ده!»(25)
25. چهره درخشان قمربني هاشم حضرت ابوالفضل العباس(ع)، ج 1، ص 419؛ پرچمدار نينوا، ص 55 و 56؛ كرامات باب الحوائج حضرت ابوالفضل(ع)، ص 45 و 46.
درباره این سایت